Nienawidzę siebie.
Za to jaka jestem. Że jestem nadwrażliwa, boję się, każda sytuacja mnie stresuj...

Cierpię, bo nie moge byc sobą. Bo musze udawac kogos innego, bo każą mi jesc, zyc. Ja nie chce

Smutno mi , bo moje życie stało się tragedią i gdyby nie dziecko myślę że mogłoby mnie nie być. Żona obwinia mnie o wszystko , najczęściej wypomina że nie zajmuje się dzieckiem (3 miesięcznym) , a ja staram się nim zajmować. Pracuje w nocy więc zasypiam z rana , ktoś musi utrzymywać rodzinę... Wiele razy płynęły mi łzy z tej bezsilności , wczoraj po "kłótni" po cichu ściągnęła obrączkę... Jestem młody a już nie chce dłużej istnieć na tym świecie..

Nikt nie docenia mnie. Co bym nie zrobila zeby siostra się na mnie nie złościła, to wymysli nowy powód, jedna przyjaciolka, ktora nie pozostała mi wierna, i chlopak, ktorego nie jestem pewna gdyż nie pottrafi mnie docenic w żadnej rzeczy, sprawia mi smutek, nie wie że ja też cierpie kiedy on cierpi

Przygnębia mnie, to że nie czuje się pewna swoich uczuć, martwie sie o kogos a jednocześnie czuje sie bezsilna, że nie moge mu pomoc

Zastanawiam się nad przyszłością

Poznałam chłopaka.Facet rozkochał mnie w sobie,obiecywał przyszłość, mówił że kocha.Kiedy miał mnie na wyłączność,już robił łaskę że ze mną jest i stał się agresywny. Zostawił mnie mówiąc że nic nie znaczyłam i że nikt mnie nie zechce +masę różnych przykrych słów. Z miejsca zarywa do innych.
Czuje się gorzej niż rzecz.

Boże wskaż mi drogę, którą mam podążać....

Ciekawe co jest moim przeznaczeniem

Wyszlo jak zawsze...