Czuję samotność. Wiem, że większość osób się z tym tutaj zmaga. Mam wokół siebie wiele osób, ale teraz czuję potrzebę przytulenia i zaśnięcia w czyichś objęciach.

Smutno mi i przykro bardzo, nie tak miał się zakończyć nasz związek....nie tak. Mam nadzieję, że czujesz się choć troszkę lepiej.

Zerwała ze mną, po 3 miesiącach ciszy odezwałem się do niej, nadal ją kocham, zimno jakie bije od niej miażdży mnie, umówiłem się z nią po świętach, zrobię wszystko żeby poczuła jak bardzo mi na niej zależy, wiem że nic mi to nie da jednak wiem że jest to koszty jakie poniosę żeby znów zobaczyć jej uśmiech i te piękne oczy.

Nie potrafię odnaleźć się wśród ludzi, w rzeczywistości i w abstynencji. Trzeźwość w niczym mi nie pomaga, nie pomaga mi w zyskać przyjaciół, zyskać pewności siebie, być śmiałym, otwartym na ludzi.

To takie trudne. Od września czuję jakbym była w pracy 7 dni w tygodniu. 5 dni to praca na etacie. Praca, gdzie ostatnio mam pod górkę. Zero satysfakcji. Mimo ogromnego wysiłku jaki w nią wkładam, nie ma dnia, by nie było negatywnego komunikatu w moją stronę. Kolejne dwa dni to praca w domu przy ciężko chorej mamie. Kąpiel, odciążenie taty, gotowanie, sprzątanie, wspieranie go. Kiedy odpocząć, zapomnieć? Łzy płyną mimowolnie.

świat mnie nie chce, bo:
- nikt nie odpwiada na wysyłane cv o pracę,
- nigdy nie udało mi się też poznać kobiety swojego życia.

Święta za kilka dni, a ja nie mam i nie będę miał z kim ich spędzić..

Zostałam potraktowana jak śmieć. Nie mogę się podnieść.